آن چه که هستی هدیه خداوند به توست و آن چه که می شوی هدیه تو به خداوند است

مرا بسپار به یادت وقت بارش باران اگر نگاهت به آن  بالاست و در حال دعا هستی خدا آن جاست دعایم کن که من تنها ترین تنها نمانم

یادمون باشه زنگ تفریح دنیا همیشگی نیست زنگ بعد حساب داریم

هرگاه خداوند تو را به سوی پرتگاه هدایت کرد نترس،چون یا تو را از پشت می گیره یا پرواز را یادت میده .

شعر

خانه دوست کجاست ،در فلق بود که پرسید سوار آسمان مکثی کرد

رهگذر شاخه نوری که به لب داشت به تاریکی شن ها بخشید

وبه انگشت نشان داد سپیداری و گفت :

نرسیده به درخت ،کوچه باغی است که از خواب خدا سبز تر است

ودر آن عشق به اندازه پرهای صداقت آبی است

می روی تا ته آن کوچه که از پشت بلوغ سر به در می آرد

پس به سمت گل تنهایی می پیچی

دوقدم مانده به گل پای فواره جاوید اساطیر زمین می مانی

و تو را ترسی شفاف فرا می گیرد

در صمیمیت صیال فضا خش خشی می شنوی

کودکی می بینی

رفته ازکاج بلندی بالا 

جوجه بردارد از لانه نور 

واز او می پرسی 

خانه دوست کجاست

از روی بعضی ها باید مشق نوشت

از روی بعضی ها باید عبرت نوشت

از روی بعضی ها باید غلطگیری کرد

بعضی ها رو باید چندبار بخونی تا معنی شو بفهمی

بعضی ها رو باید نخونده انداخت دور

در لحظه ی تنهائی فهمیدم:

           آشناهایم همان غریبه هایی هستند که فقط نام آنها را بلد بود

                                        در طول عمرم فهمیدم:   

 دیروز تاریخ بود

امروز هدیه بود

فردا شاید راز باشد.شاید راز هم نباشد

پوستت را می کنند تا بهتر شکسته شوی

 نترس گردوی کوچک و شیرین . . .

                                 آنچه سیاه می شود روی تو نیست . دست آن هاست

     چندی است به این فکر میکنم:  

معنای رفت و آمد یا آمدورفت را نفهمیدم

                                   آدم ها می روند که برگردند یا می آیند که بروند؟

 قطعا روزی صدای حبنرس را می شنوید

                                                که نه روز اهمیت دارد و نه شب. . .

                                                                    تو چقدر تنهایی؟؟؟

                             تو چقدر نادانی     
                                           تن من گرتنهاست،دل من با دل هاست.  

  دوستانی دارم. . . 

 همه از جنس بلور!!! 

  که دعایم گویند و دعاشان گویم.

                                            یادشان در دل من . . . قلبشان منزل من  

                تنها عده ای ایمان دارند که با خود چتر می برند. . .